ای جگــــر تا چنــــد ریزد آسمـــــان خــــون ترا

تا کی افشــــــاند ز مــــژگان اشک گلگــــون ترا

چشم خونین گوش سنگین سرگران از بهــــر جاه

درد این ســــــودا پریشـــــان کـــــرد شمعون ترا

گـــــر نه رسوائی ست گــــردن بستن اندر پاردم

تکمـه از کالــس چـــــرا بستنــد پطلــون ترا

ریش اگـــر از تاس شوید شیخ ای گـــازر مرنج

کــــــاین سبیل ارزان نخواهد کـــرد صابون ترا

اسلـــم قـــاسـم مشـــو تا یـار غوریان نشکند

از گـــــــرانیهـای بیجـا تـــاق دالـون ترا

عشق راعلمیست گریک فصل ازوخواندی کسی

در لحـــــد تشویش خـــــواهـــد داد مجنــــون ترا

صاف نتــــوان گفت بــــا ســــالار اقلیــــم هرات

کــــاین درون، آلــــوده خــــواهد کرد بیرون ترا

صوفی از تنهـــا نشینــــی توبــــه میبـــــاید نمود

ورنـــــه این خــــم یـــــاوه میســازد فلاطون ترا

همچـو زاهد «گوزک» از وضع مسلمانـی ملاف

پاره خـــــواهد کـــرد باد بــــــی محل ک ... ترا