ځواني غواړم
لیکوال:: غلام رحمان جرار
هسې، اخ ... ويش!
پوه نه شوم، ورک مې کړ، وړیا لاړ...
له لاسه والوت، د ځوانۍ باز!
خوب و، که د تصور دنیا؟
لېونتوب و، که د طلسم ماڼۍ؟
ړنګه شوه، زړې کنډوالې یې هم نه شته...
مرغلره وه، ولوېده په ابرو کې ...
وژړام، که وینې تویې کړم؟ په غرو وخېژم، که ګرېوان څيرې کړم؟
خو څه فایده؟
دا لېونی یم که په سد چې تر ورخ تېرې اوبه بېرته راجارباسم؟
ای د زلمیتوب بازه!
ته په کومو سردرو ګرځې؟ د پنجرې توتي! ته په کوم بڼ کې ناست یې؟
نه دې سلام راځي، نه مې خبر اخلې؟
ها، مړ شوې، هئ ودې مرم!
ما خو په تا زمریان ماتول، د سیالۍ په فضا کې تا ګرځولم...
ویش!
د سیند بېړۍ ډوبه شوې...
ای د مخلوقاتو په ډله کې یګانه! دا څنګه لکه د خولې خبرې مثلا شا(؟) شوې چې اوس دې په راټولولو نه پوهېږم؟
که د پسرلي ګلونه د خزان په جابرانه غشو سوري شي، نو په کال کې خو یې شکېدلي پرهرونه ځای ته راځي، اما ته، هو ته، په کوم غشي سوری یې؟
نه جوړېږې، د جوړېدو وتلی یې؟
زما د سترګو رڼا د مټو زور،د تن غوښې هم په تاپسې لاړې.
هئ بې بقا، هئ، د مطلب پورې ملګریه!
نه، زه ګرم یم!
په خپله مې مټ غوڅ کړ، چې ستا په قدر پوه نه شوم،
ستا په تلو د هر چا منت بار شوم،
د لویو، وړو ټپ سوری او د خلکو خندنی شوم،
په ملا کړوپ امسا په لاس، درپسې ګرځم، اه، نه دې مومم،
په خیال کې مې ګرځې، په سترګو دې نه ګورم،
د شبقدر شپې په شوګیرو دې هم نه وینم،
سیلاني مرغۍ خو هم په کال کې یو ځل په زړو ځالو یو ځل تېرېده کوي،
خو ستا زما له زړې ځالې ولې زړه بد دی؟
خپله تللې ځواني غواړم!!