یوه خولۍ وه، په خونه کې شاوخوا ته رغښته، دې او هغه په پښه وهله، کوږه وږه روغه شوې وه....

سره له دې چې نوې وه، بیا هم خورا خیرنه وه، ښه نه ایسیده. 

ما چې دا خولۍ ولیده، ټولو په سپکه سترګه ورته کاته. 

او زه به هېښ شوم، چې دا خولۍ د چا ده؟ 

لوړه بله خولۍ هم ځړېده، چې خورا ښه برېښدونکي وه. په ډېر درناوي پرځای پرته وه، هر چا په درنه سترګه لیدله. 

له دوړو څخه په نري ټوک پټه شوې وه، تر ټوکر لاندې هم ځلیده. 

دا په ورېښمو روغه وه، د اختر ورځې ته سمه پرته وه، ها بله لږ لږ په اومړو سپڼسو سره نښلولې وه. 

روژه تېره شوه، د اختر په ورځ ګهیځ هغه روغه او برېښېدونکې خولۍ په خورا ښه ډېل او ډول د بډای د زوی پر سر شوه، دغه کوچنوټی چې په نورو ښو ښو ځلاندو کالیو کې ډوب و، دا کښلې خولۍ هم دده پر کوټې شوه. 

بلې خوا ته مې لیده چې یو اسکیرلی او ترټلی کوچنی هلک کوم ګوټ ته ولاړ و، ساړو رېږداوه. ده د اختر په نویو کالیو کې بل هیڅ نه درلوده، ما ولیده چې هغه خرڅووړه ناوړه خولۍ دده پر کوټې وه. 

راته څرګنده شوه چې هغه د پلار مړي د اختر خولۍ وه. 

نو ځکه داسې په سپکه د هرچا په پښو کې رغښته او مروړله کېده.... 

ویش لکه چې زموږ سره زړه سوی او خواخوږی نه سته!

(اوسني لیکوال اټ ۲۴۰ مخ)