د مینې مرغلره دې چې رابښلې وه، افسوس دی چې د اوښکو په سیند کې راڅخه ډوبه شوه، 

نو راشه اوښکې مې راپاکې کړه، د خواخوږۍ لاس راباندې تېر کړه او په مینه مې: 

دروبوله!

زړه وړونکي نغمې دي، چې زما د وجود مزه ماته راکړي او ما په هغو نغمو خپل ژوند تېراوه، راڅخه هېرې شوې نو بیا مې د خپلو ښکلو نغمو په وزرو باندې دروبوله!

د ګلو ګېډۍ چې دې زما د ژوند د ښایست او د وجود د پایښت دپاره راکړې وه، زه دې د بلبل په څېر نازولی وم، اوس مړاوې شوې ده. 

راشه، همهغسې مې د خپل لطف بڼ ته دروبوله!

هغه ډيوه چې دې زما د ژوند په کنډواله کې بله کړې وه، افسوس چې اوس نه رڼا لري او نه ځلا، نو له دې تیارې څخه مې: 

دروبوله!

نن نه هغه مرغلره شته، نه هغه ګېډۍ او نه هغه ډيوه! 

هو، زه هم هغه نه یم، نو راشه درومې بوله، 

یو وار مې بیا دروبوله! 

یو وار مې بیا وروزه!

هغه زړه، هغه سوز، هغه مینه، هغه ګداز، هغه نغمې، هغه کیف، هغه خوند، هغه جوش او هغه خروش یو وار بیا راکړه! 

او پر دې نازولي وجود چې پر تا یو وخت ډېر ګران و، بیا ورحمېږه!

زه هغه نه یم، زه ستا ناڅاپي بیلتون ډېر زهیر کړی یم. 

نو راشه ای زما د سرتاج او زما ګرانه بزرګواره!