ګل او بلبل
لیکوال:: عزیز الرحمن سیفي
پسرلی دی، ګلونه هرې خواته غوړېدلي دي.
یوه بلبله چې د ژمي د بیلتون شپې یې تېرې کړي او د فراق زخمونه یې ګاللي، ورغله خپل جانان(ګل) ته ودرېدله، په ډېر احترام یې عرض وکئ:
ای زما د زړه ارامه! آ د ټولې نړۍ د ګلونو سرداره، ښایسته ګلالیه!
د زمکې پرمخ ډېر ښکلي ګلونه، ښایسته بوټي شته دی، چې په مادي دنیا کې د هغوی څخه خلک ډېرې فایدې اخلي، د رنځ درمل په کوي...
مګر سره ددې، هغوی په بني ادمو کې دومره قدر نه لري، لکه چې ته یې خاوند یې او نه یې دومره مقبولیت په نصیب شوی دی، د هر چا په زړه کې ستا په شان محبوبیت لري.
ګرانه ګله، دا څه سبب دی؟
ګل: هو ! ستا خبرې رښتیا دي، مګر خدای ماته پر نورو بوټو یو فضلیت راکړی دی، چې په نورو کې نه شته، نور بوټي ځنې محروم او بې برخې دي، هغه څه شی دی؟
-دصدق او وفا بوی!
زه د خپل مربي سره زیات صداقت او وفا لرم، که څه هم په ما کې نور څه ډېر کمال نه شته، نه مې لرګي د کار دي، نه څه نور مادي مزایا لرم، خو انسان ددې ټولو نواقصو سره زه منلی یم، زما سره د زړه مینه لري او په ډېر هوس زما پالنه کوي!
نو هیڅ نه شته، زه تل ددوی د غاړې امېل او د سر خول یم، چې واده وي، د زلمو په غاړه کې د مینې لاسونه اچوم، په ډېر محبت ورسره خوشالي کوم، د ډېرې خوشالۍ څخه مې خوله د خندا ډکه، رنګ مې تازه او تک سور وي.
د پېغلو او د جینکو پیکی، وربلونه او لاسونه له ما څخه ډک وي، هر ځای لکه یو خوږ ملګری ورسره ناست او ملاست یم.
په غم کې یې هم ځان نه سپموم.
د دوی د مړي سره سم په جنازه کې روان یم، چې قبر ته ورسیږي، مړی په قبر کې کېښوول شي، ټول خپلوان، وروڼه، زامن خپلو کورونو ته ځنې بېرته راستانه شي، مګر زه، هو زه!
تر مرګ وروسته هم ددوی ملګرتیا نه پرېږدم، په قبر کې ورسره یوځای ښخېږم، د قبر سختې تورې تیارې ورسره ګالم، په تورو خاورو کې د خپل مربي سره د غم شپې تېروم، خواږه اشنایان، ټول ورڅخه لاړ شي، پلار، مور، ورور او نور خپلوان هیڅوک نه ورپاتیږي...
اما زما پاڼې ترېنه راچاپېره وي، ځينې پاڼې مې یو ځای په تور لحد کې ځانونه ورسره ښخ کړي، ځينې د قبر دپاسه نسکور باندې پراته وي....
دا زما وروستنۍ وفا ده، چې دده په محبت کې د زمانې ناخوالې زغمم، د بادونو د لاسه وچ ککړ شم، بټي بیابانونه، هدېرې، ډاګونه مې ټول له ده سره قبول کړي وي، دده په وفا کې زما دا ښکلی تازه رنګ، چې د اوس مینه پرې کوي او نازک تازه وجود مې خاورې ایري شي...
نو ګرانې خوشنوا بلبلې!
زما د ګرانښت سبب دغه دی، چې د هر چا په زړه کې محبوبیت لرم، په لاسو کې مې ګرځوي، زمکې ته مې نه پرېږدي.
بیا وایم، نور هیڅ نه شته، فقط د صدق او وفا بوی لرم!!