یوه روځ غیرحاضري
لیکوال:: مولوي صالح محمد هوتک
یوه روځ غیرحاضري څونه نقصان لري؟
( ظریف او شریف څه سره وایي؟)
ظریف: شریف خانه ! راځه چې سبا مدرسې ته نه ځو.
شریف: ولې؟
ظریف: مېلې ته به ولاړ سو، چې خورا ښه مېله ده.
شریف: غیر حاضر به سو، سبقونه به څه کوو؟
ظریف: خیر دی، یوه بهانه به وکو.
شریف: ښه له غیر حاضرۍ به خلاص سوو، سبقو، سبقونه به څنګه زده کوو؟
ظریف: بیا به یې زده کوو، امتحان لا لیرې دی.
شریف: څنګه؟ یو سبق نه دی چې زده به یې کو. فارسي، عربي، حساب وغیره، پنځه شپږ سبقه دي، څنګه به یې زده کوو؟ د بلې روځ سبق پر دې موقوف دی، چې دا نه کو زده، سبا په سبق به څنګه وپوهېږو؟
ظریف: اوس په یوه روځ به هیڅ نه کیږي، زه خو ضرور سبا مېلې ته ځم، نه تېږم.
شریف: اختیار لرې، زه نه سم تلای.
ظریف: راځه ډېره ښه مېله ده، ساعت به مو تېر سي.
شریف: څه مېله؟ څه ساعت تېري؟
مدرسه پاته، سبقونه قضا، غیرحاضر، ستړی ستومانه، څه به ووینې؟ څه به واورې؟ یو څو لوچکان سره یوځای شوي دي، قمار کوي، یا غزلې وايي؟
دا څه مېله ده؟
ظریف: ته مه ځه، زه ځم.
سبا ظریف خان مېلې ته ولاړ، موروپلار ته یې ویل، سبق ته ځم. کتابونه یې په یوه دوکان کې کېښووه، مېله دوه کروهه لیرې وه. پر لارې یوازې و. چې ښه حد ولاړ دق شو، ملګری یې نه و. بېرېده چې اوس مې څوک ونه وهي. مېلې ته ورسېد، ساعت یې نه سو تېر، پس له دوه درې ساعته راراهي سو، پرلارې ډېر متفکر و، چې مدرسه هم پاته سوه، سبقونه هم قضا سوه، ساعت مې هم نه سو تېر....
شریف خان به سبق له تللی وي. ما ځان غیر حاضر کئ، که مې مورو پلار خبر سوه، ایا څه به راته وايي؟
وژی سو، مېوه والا ته ورېده، لاس یې جیب ته کئ، چې پیسې راوکاږي، په جیب کې یې هیڅ نه و. چې له کوره راوتئ، څلور روپۍ ورڅخه وې، هغه هم کیسه بر ځنې کښلې وې. حیران پاتې سو، ستړی ستومانه، وږی تږی کور ته راغی.
تمامه شپه د ستړیا له غمه خوب نه ورتئ. سبا چې مدرسې ته ورغی، هیڅ بهانه یې نه وه. مدرس پنځه سخت لرګي وواه، یو ساعت یې په جماعت کې ودراوه، ډېر خېجالت یې وکيښ. په نوي سبق نه پوهېده، ولې پرون غیر حاضر و او نن په غم....
شریف خان ارم ناست و. شکر یې کيښ چې مېلې ته نه ولاړم او غیر حاضر نه سوم. ظریف یوه هفته په سبق نه پوهېده!!